Η Κατερίνα Μουρίκη μας λέει ότι γεννήθηκε σε μια γειτονιά πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Τότε έμοιαζε με χωριό αφού όλα τα σπίτια ήταν χαμηλά, είχαν μεγάλες αυλές με πολλά λουλούδια και μικρούς δρόμους με λίγα αυτοκίνητα. Τα απογεύματα οι δρόμοι γέμιζαν παιδιά κι ο αέρας σκορπούσε τις φωνές, τα γέλια και τις γκρίνιες μας στους τέσσερις ανέμους. Στη γειτονιά εκείνη μάθαμε να παίζουμε με όλα τα παιδιά. Πλούσια και φτωχά, δυνατά και αδύναμα, πολύ ή λιγότερο έξυπνα. Ζούσαμε και πορευόμασταν αντάμα και φτιάχναμε παρέες που λειτουργούσαν σαν δεύτερες οικογένειες. Κι όταν υπήρχε ανάμεσά μας κάποιος αδύναμος εμείς τον αγκαλιάζαμε. Του δίναμε στήριξη και κουράγιο. Αυτό θυμάμαι πάντα κι αυτό συνεχίζω να κάνω.

Όπως τα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής, δεν είχα πολλά παιχνίδια. Για την ακρίβεια δεν είχα ούτε μία κούκλα μέχρι που η μαμά μου έφτιαξε τη Σοφία, μια πάνινη κούκλα που τριάντα χρόνια αργότερα θα γινόταν η ηρωίδα ενός βιβλίου μου. Τα άλλα μου παιχνίδια ήταν απλά και φθηνά ή φτιαγμένα από χέρια αγαπημένα. Τα αποκριάτικα ρούχα μου ήταν αυτοσχέδια ή ραμμένα από τη μαμά και τη γιαγιά. Τη συνήθεια αυτή τη συνέχισα κι εγώ όταν έγινα μητέρα. Στο σπίτι μας υπήρχαν πολλά ράφια με βιβλία. Κι αυτά μας ταξίδευαν πέρα από τα σύνορα του κόσμου που ζούσαμε. Είχαμε και τη γιαγιά Μαρία, που μας χόρταινε με μαγευτικά παραμύθια. Οι φανταστικές ιστορίες της ήταν για μένα ο σπόρος της συγγραφικής μου δημιουργίας.

Κάθε φορά που γράφω κάποιο βιβλίο μου νιώθω να ξαναγίνομαι παιδί. Το γραφείο μου γίνεται καράβι κι εγώ καπετάνιος που βάζω πλώρη για μαγευτικά βιβλιοταξίδια. Τώρα σας καλώ να ταξιδέψουμε μαζί με τα «Τα παιχνίδια της γιαγιάς, ζωντανέψανε με μιας».

Είμαι σίγουρη ότι θα το ευχαριστηθείτε όσο κι εγώ όταν το έγραφα!

Περισσότερα για εμένα μπορείτε να μάθετε εδώ: www.katerinamouriki.gr

Πληροφορίες